3

 به آنها از عذاب نزدیک(عذاب دنیا) پیش از عذاب بزرگ (عذاب آخرت) می‏چشانیم شاید بازگردند.«آیه 21 سوره سجده»

من گل پژمرده‏ای هستم که غریبانه به خوشبختی می‏نگرم. می‏دانم روزی هستی بیمار درد روانسوزی را چون سایه‏ی سیاهی بر سرم می‏افکند.می‏دانم روزی رویاهای گنگ من چون رازی درون سینه‏ام خواهد سوخت. می‏دانم این دنیا افسون و جادوست. می‏دانم زمانه هر روز بر بدبختی ما وحشیانه می‏خندد. می‏دانم حسرتهای هستی سوز   تماناهای رنگارنگ و خواهشهای جانسوزم روزی در پهنای مرداب وحشی روزگار گم می‏شود. می‏دانم که می‏دانی خنده‏ی من خنده‏ی غمناک بیهوده‏ایست. می‏دانم که می‏دانی من سراپا دردم. خورشید آرزویم خاموش است. می‏دانی که سینه‏ام از وحشت می‏تپد و حس ترسناکی مرا به نیمه راه رسانده. پس انقدر بهآزار من نکوش. تمنای مرا ببین. دل ناآرام وبی‏تابم را بنگر...   می‏دانم تمام فریادهایم بی‏جواب است. وای! دل خوش باور! من انقدر به ناتوانی نکوش اینجا پایان توست.